Türkiye'de Almanca konuşan göçmen profesörlerin eğitim gelişimi girişimleri

Abstract

Yükseköğretim bağlamında eğitim gelişimi, öğretme ve öğrenmenin genel etkinliğini ve kalitesini artıran bir alandır. Türkiye'de yükseköğretim sistemini dönüştürmek amacıyla Mustafa Kemal Atatürk’ün liderliğinde tam donanımlı bir modernleşme yaşandığı bir süreçte, Türk hükümeti siyasi nedenlerle ülkelerinden kaçan Almanca konuşan akademisyenleri ve bilim adamlarını davet etti. O dönemde yapılan Üniversite Reformu sıklıkla tarihsel bir perspektiften incelenmiş, ancak özellikle eğitim gelişimi alanı çok ele alınmamıştır. Bu çalışma, 1923-1946 yılları arasında Türkiye’de yükseköğretimde Almanca konuşan göçmen profesörlerin eğitim gelişimi girişimlerini incelemeyi amaçlamaktadır. Sistematik derleme araştırma metodolojisi kullanılarak, eğitim gelişimi yöntemlerinin ve etkinliklerinin farklı yaklaşım ve türlerini araştırmak için Üniversite Reformu sürecinde gerçekleştirilen çalışmaları içeren yayınlar incelendi. Profesörlere Türkçe öğrenmeleri, derslerini Türkçe öğretmeleri ve bilgilerini öğretim elemanlarına aktarma ve onlarla paylaşmaları konusunda tam sorumluluk sahibi olmaları için katı bir zaman çerçevesi verildi. Bu çabalar, Türkiye'de öğretim elemanı gelişiminde uzun vadeli sürekliliğin temellerinin oluşturulmasına yardımcı oldu. Bu gelişmelerin her iki taraf için de her zaman sorunsuz bir geçiş olmadığı söylenebilir, ancak hem yeni gelenler hem diğer Türk öğretim üyeleri için eğitim gelişimi açısından oldukça faydalı olduğu ortaya çıktı. Bulgular, erken Cumhuriyet döneminde yükseköğretim sistemi üzerinde çok büyük bir etki yaratan altı eğitim gelişimi alanının mevcut olduğunu gösterdi: öğretme ve öğrenme bilimi; yeni öğretim elemanlarının gelişimi (işe alınması) ve tutulması; bilimsel yazılar, kütüphaneler ve yayınlar; mentorluk; toplum hizmetleri; ve fakülte öğrenme toplulukları.