Heykel, kaide ve kütle

Abstract

Heykelin değişim süreci 20. Yüzyılın başından itibaren malzeme dağarcığının genişlemesine bağlı olduğu kadar kaideden inip, doğrudan alana açılan formlarını bulguladığı süreçle başlar. Kaide geleneksel heykel formunda fiziksel bir taşıyıcı görevi görmüş ve bu fiziksel elemanın varlığı heykel tarihinde önemli bir dönem varlığını sürdürmüştür. Kaide ve kütlesel heykel ilişkisiyle ortaya çıkan üç boyutlu form anlayışı zamanla heykel geleneğinin kendisi haline gelmiştir. Bu heykel tipi 20. Yüzyıla kadar heykel sanatının genel formudur. Heykel sanatı ayakları yerden kesildiğinde, diğer bir deyişle kaidesinden indiğinde formsal dil zenginliğine ve yeni form anlayışlarına kavuşmuştur. Kaidesiz mekâna açılan heykel, geleneksel dik formları dışında mekânla ve yeni malzemeleriyle yeni ilişkiler kurduğu gibi günümüzde mekân ve nesne bağlamına dönüşen çeşitli ilgilerin de temelini oluşturmuştur.

The continuum of change is equivalent in sculpture depending on the expansion of vocabulary in materialistic sense as well as descending from its base to the process of finding forms of the open field. The base in the traditional sculpture form may have taken the attention to the sculpture and served as a physical carrier, yet the presence of this physical factor has an importance in the history of sculpure. The round form apprehension provided by the relationship between the base and the massive sculpture has been the tardition of sculpture itself by the time. This type of sculpture is the general form of the sculpture art. The sculpture art has been gained its formal vocabular richness and new form understandings when it cut its feet from ground in other words it landed from its base. Opening into baseless space, the sculpture has established new relations with space and new materials, and formed the basis of today’ s various interests in the context of space and object as well.