| dc.description.abstract | Her sanat eseri bir çabanın, bir düşüncenin ve zorunlu bir sürecin ürünüdür. Sanatsal yaratma eylemi boyunca sanatçı, öznel yaşantısı ve sanatsal araçlar yoluyla bunları, kalıcı, görsel hale getirir. Sanat eserinin oluşum sürecinde görsel elemanlarla belirli ilkeler çerçevesinde düzenlenerek, eserin figür ve mekansal yapısını kurgularlar. Bu örgütlenme, bir eserin "sanat" niteliğini kazanması açısından zorunluluk ifade eder. Sanatçıya ve dönemine ait değerlerin çağdaş Türk resminde figür ve mekana etkisi, Türk resminin gelişim sürecinde de yansımalarını bulmaktadır. Figür ve mekan ilişkili resimlerin, Ortaçağ ve Rönesans resmine kadar uzanan bir geçmişe sahip olduğu bilinmektedir. Aynı düşünüş çizgisinde birleşen sanatçılar, figür-mekan ilişkili sanat yapıtı üretmişlerdir. Figür ve mekan konulu resimler ve bu doğrultuda çalışan sanatçılar daima içinde yaşadıkları toplumdan etkilenir, ruhsal, öznel yapılarını estetik değerler ve beğeniler ile birleştirerek zengin bir biçem içerisinde sunarlar. Figür ve mekan konulu resimlerin, 1883 yılında kurulan Sanayi-i Nefise Mektebi ile temelleri atılmıştır. Aralarında Osman Hamdi Bey gibi ünlü ressamların da bulunduğu bu okul sanatçıları, figür-mekan konulu resimler üretmişlerdir. Türk resminin son döneminde, farklı üslup çabalarıyla adını duyuran sanatçı sayısında belirgin bir artış gözlenmekte, bu durum çok yönlü eğilimleri de beraberinde getirmektedir. Geniş bir uygulama alanını oluşturan bu eğilimler ve bireysel yaklaşımlar, figür ve mekan yaklaşımlarını farklı, çağdaş yorumlara dönüştürmektedir. | en_US |
