Keman çalma teknikleri açısından klasik batı müziği ve Türk müziği arasındaki farklılıkların incelenmesi

Abstract

Yüzyıllardır Klasik Batı Müziği ve Türk Müziği icralarında keman çalgısının özel bir yeri ve önemi vardır. Bu çalgı gerek Klasik Batı Müziği gerekse Türk Müziği bestecileri ve yorumcuları tarafından büyük ilgi görmüş bu da keman için birçok eser bestelenmesine ve bu çalgının ön plana çıkmasına yol açmıştır. Kemanın solist bir çalgı olmasıyla birlikte Avrupa'da birçok ülkede her milletin kendi müzikal özelliklerine göre belli başlı keman ekolleri oluşmuştur. Osmanlı topraklarında 18. Yüzyılda ilk olarak Gayrimüslim müzisyenler tarafından kullanılmaya başlayan kemanın popülaritesi artmış, Saray müzisyenleri tarafından da Türk Müziği icralarında bu müziğin kendine has özellikleri içerisinde sıklıkla kullanılmaya başlanmıştır. Cumhuriyetin dönemi ile birlikte Türk Müziği keman icrası, önemli müzisyen-bestecilerin katkılarından ve Klasik Batı Müziği keman tekniği ile etkileşiminden dolayı icra tekniği bakımdan daha ileri seviyelere ulaşmıştır. Klasik Batı Müziği ve Türk Müziği eserlerinin yapısal, teknik, müzikal farklılıklarından dolayı bu iki müzik arasında keman tutuş ve duruş, akort, ton ve makam kavramları, sağ kol-el ve yay hareketleri ve sol el konum geçişleri, vibrato, notasyon ve transpoze farklılıkları vb. pek çok ayrışmalar mevcuttur. Bu araştırma her iki müzik türünü bu kavramlar başlığı altında incelemiş ve iki stil arasındaki keman çalma tekniklerini karşılaştırmıştır.