Suça sürüklenen çocuklar hakkında hazırlanan sosyal inceleme raporlarının mahkeme kararlarına etkisi

Abstract

Bu çalışmada Ankara 1. Çocuk Mahkemesinde, suça sürüklenen çocuklar hakkında, yargılama esnasında sosyal çalışma görevlileri tarafından hazırlanan sosyal inceleme raporları incelenmiş olup, raporlarda önerilen tedbirlerin mahkeme kararlarında dikkate alınıp alınmadığı ortaya koyulmaya çalışılmıştır. Araştırma nicel araştırma yöntemiyle yürütülmüş ve bu kapsamda Ankara 1. Çocuk Mahkemesinde 2010 yılında yargılanan ve sosyal inceleme raporu hazırlanan 486 çocuğun 372 dava dosyası belgesel tarama yöntemiyle incelenmiştir. Yapılan incelemede suça sürüklenen çocukların sosyo demografik özellikleri, aile özellikleri, suça sürüklenen çocukların işledikleri suç türü, suça sürüklenen çocuklar hakkında sosyal inceleme raporlarında önerilen tedbirler, çocuk mahkemesi tarafından suça sürüklenen çocuklar hakkında yargılama sonunda verilen kararlar ile suça sürüklenen çocuklar hakkında verilen tedbir kararları incelenmiştir. Araştırma sonucunda, sosyal inceleme raporlarında, sosyal çalışma görevlileri tarafından, suça sürüklenen çocuklar için önerilen tedbirlerin mahkeme tarafından verilen tedbir kararlarında yeterince dikkate alınmadığı ortaya konulmuştur. Sosyal inceleme raporlarında suça sürüklenen çocuklar için toplam 601 tedbir önerisinde bulunulduğu, çocuk mahkemesince 62 tedbir kararının verildiği görülmüştür. Bu durum sosyal inceleme raporlarının çocuk adalet sisteminde işlevselliğinin az olduğunu, mahkemece sosyal inceleme raporlarında yer alan tedbir önerilerine yeterince itibar edilmediğini göstermektedir.

In this research, social inquiry reports prepared by professionals, who are working in Ankara 1st Child Courts about the child driven to crime, have been examined. The aim is to put forward whether the cautions advised in the reports are taken into account in the decisions of courts. The study has been conducted with quantitative research methods, and in this frame 372 court files of 486 prosecuted children whose social inquiry reports prepared in Ankara 1st Child Court in 2010 have been examined through documentary analysis. In this analysis, socio demographic features, family features, type of crime, measures suggested in the social inquiry reports, judge decisions and measure decisions about child/juvenile driven to crime have been examined. Findings obtained from these analyses indicate that measures suggested by professionals have not been taken adequately into consideration in the decisions of courts. In addition 601 measure suggestions were advised for the child driven to crime and 62 measure decisions were agreed by child court. Its shows that social inquiry reports have less of functionality in child justice system and measure suggestions are not sufficiently taken into consideration.