The Disaster Movie and its Implications for Genre Theory

Abstract

Bu araştırmanın konusu 1953-59, 1972-79, 1993-96 olmak üzere üç ayrı dönemde Amerika'da felaket filmlerinin üretimindeki artıştır. Bu dönemlerin temel özelliği söz konusu türde çok az filmin gösterime girdiği belirgin zaman aralıklarıyla birbirinden ayrılmalarıdır. Bu üç dönemde üretilen filmlerin, üretildikleri dönemin politik ve kültürel ruh haliyle bağlantılarını saptamak için bu dönemlere damgasını vuran temel ulusal ve uluslararası olaylar göz önünde bulundurulacaktır. Söz konusu dönemler; tarihçiler tarafından "güvensizlik kültürü" şeklinde tanımlanan, sırasıyla Kore Savaşı, McCarthyizm, Watergate, Vietnam Savaşı ve Başbakan Clinton'ın etrafında dönen skandallar gibi bir dizi olayların sonucunda halkın devlete karşı güvensizliğinin arttığı yıllardır. Bu durum, felâket filmlerinin, tehdit altındaki topluluklar arasında birleştirici bir dayanışma ruhunun güçlenmesi, bilimsel kurumlaşma ve bürokrasi gibi tipik anlatım öğeleriyle bağlantılanmaktadır. Akademik eleştirmenler tarafından çok sık gözardı edilen benzer eşzamanlılık özelliğinin, kalıplaşmış film türleri hesaba katılarak tür kuramcıları tarafından yararlı bir şekilde araştırılabileceği ileri sürülmektedir.

The subject of the study is the proliferation of disaster films in the US in three separate periods, 1953-59, 1972-79 and 1993-96, identifiable as three film cycles separated by distinct gaps during which very few such films were released. The three cycles are matched with major national and international events during the corresponding historical periods in order to determine whether there exists a recognisable connection between the contemporary political and cultural temper and the production of the films in question. The salient feature common to the three periods is identified as one of a lack of public confidence in government, associated respectively with the Korean War and McCarthyism, the Watergate scandal and the latter years of the Vietnam War, and the series of scandals surrounding President Clinton, collectively described by historians as " culture of mistrust". This feature is linked with the characteristic narrative element of disaster films, which is the forging of a unifying solidarity among the threatened communities, the scientific establishment and officialdom. It is argued that similar aspects of synchronicity might profitably be explored by genre theorists, especially with regard to the more formulaic film genres, which are often overlooked by academic critics.